Brief aan onze (lieve) trainer

Geachte, …. Beste, …. Lief Gertje,

Sinds enige tijd schrijf ik her en der spontaan wat columns of korte verhalen. Nu ik met de druk van een deadline voor ons mooie supportersblad steeds “een leuk stukkie” mag produceren merk ik dat ik wel eens last heb van een zogeheten writersblock. Het is niet meer zo vrijblijvend. Er moet iets uit de pen komen op een specifiek moment. Wel even een andere tak van sport merk ik nu. Ik vermoed dat jij, lieve Gert, daar ook last van hebt. Alleen noemen we dit fenomeen bij jou een trainersblock.

Ik zie het zo voor me dat je ooit eens begonnen bent als trainer/coach bij een leuke amateurclub. Een paar van die frisse jonge ventjes die het spel nog moeten leren. Je kunt ze alles wijsmaken. Je bent hun grote voorbeeld. Steun en toeverlaat. Ze maken plezier en winnen is nog niet zo van belang. Ook voor jou is het een waanzinnig leuke hobby. De kids die als vrolijke lammetjes door de wei huppelen. En als je dan toch een keer wint ben je zo trots als een aap met zeven lullen. Je hebt er echt lol in.

Nu zijn we jaren verder en sta je voor de groep bij onze club. Ik vermoed dat je nog steeds wel met plezier naar je hobby, nu je werk, komt. Maar het is wel even wat anders natuurlijk. Die leuke ventjes van vroeger zijn professionele voetballers geworden. En presteren is geen mogen maar moeten geworden.

Zoals ik nu af en toe naar een leeg A4tje zit te staren en met geen mogelijkheid een woord op (digitaal) papier krijg, zo staar jij naar dat gras. Die groene mat. Daar komen ze weer. De spelers waar je het mee mag doen. Ze trainen met volle overgave en elke training weer word je er enthousiast van. En dan komt de wedstrijd, de deadline, in zicht.

De spelers, je inkt, mogen het veld gaan invullen met jouw woorden, jouw tactiek. Het moet frustrerend zijn om die jongens steeds dezelfde spe(e)lfouten te zien maken. En ik begrijp dat je ten einde raad bent. Wij als supporters namelijk ook.

Ik zou nu natuurlijk nog een heel relaas kunnen schrijven over de prestaties van de afgelopen tijd, maar dat laat ik over aan alle anderen die daar al meer dan genoeg over hebben gezegd en geschreven. Lieve Gert, bedankt voor het doorbreken van mijn writersblock. Ik hoop dat de onvoorwaardelijke steun van de supporters jou kan inspireren om je trainersblock te doorbreken. Denk af en toe nog eens terug aan die tijd langs de lijn bij de jeugd. Loods ons via de nacompetitie terug naar de Eredivisie en dan beloof ik je dat we dat zullen vieren alsof we weer 10 jaar jong zijn en net onze eerste wedstrijd met 1-0 hebben gewonnen.

Tot de volgende wedstrijd. Tot de nacompetitie!

Het Rood-Witte vrouwendiner

Sparta is van oudsher een zogenaamde herenclub. We ondervinden hiervan nog jaarlijks de “gevolgen”. Zo is er elk jaar het Rood-Witte mannendiner, en organiseert onze supportersvereniging sinds enkele jaren de exclusieve Heerenavond (let wel: met dubbel “E”) Alles leuk en wel lieve mannen, maar we leven natuurlijk niet meer in de prehistorie. Ik zeg: welkom in 2014. Sparta is net zo goed een damesclub! Zonder direct als “Dolle Mina” te willen klinken (ik beloof plechtig dat ik mijn bh niet zal verbranden) vind ik dat er best wat meer aandacht geschonken mag worden aan de vrouwen die onze mooie club een warm hart toedragen.

Afgelopen december was het dus tijd voor een damesavond! Terwijl de mannen zich vermaakten in het supportershome zaten wij met 13 Spartaanse kanjers te dineren bij “de Jonkheer” te Rotterdam. Heerlijk gegeten, veel Spartaanse verhalen uitgewisseld en na de nodige wijntjes hebben we met zijn allen nog de Sparta Marsch ten gehore gebracht. Dat kan uiteraard gewoon als blijkt dat de eigenaar ook Spartaan is.

Na het geslaagde diner, en onze stemmen waren nu toch opgewarmd, zijn we naar de dichtstbijzijnde karaokebar gegaan. Jazeker, U leest het goed. Ka-ra-o-ke-bar. Bij binnenkomst werd direct duidelijk dat de jaren 80 in dit kleine stukje Rotterdam nog lang niet voorbij zijn. Alsof we in een tijdmachine gestapt waren. Mannen in mouwloze hemdjes, vrouwen met wokkels (elastiekje met kronkelige stof) om over de inrichting van de bar nog maar te zwijgen. De eigenaar, een man van middelbare leeftijd die eigenlijk een carrière als zanger ambieerde, maar toen dat niet lukte maar een karaokebar begonnen is, zong alsof zijn leven er vanaf hing. We moesten allemaal even bijkomen van deze overdonderende eerste indruk.

Na een drankje, of eigenlijk slechts 1 slok van wat door moest gaan voor wijn, vroeg ik de bardame hoe “het” werkt. We wilden natuurlijk wel een liedje zingen. De look-a-like van Nel Veerkamp wierp me een blocnote toe en zei op strenge toon: “Liedje en je naam hier opschrijven.” Zoveel vriendelijkheid. Het voelde als een warme deken. Enfin, het belette ons niet om ons eerste verzoek in te dienen en een paar minuten later stonden we uit volle borst te zingen. Wat voor ons een hilarische ervaring was, bleek voor andere aanwezigen pure ernst. Bloedserieus werden er pogingen ondernomen om Volumia, Anouk en Shania Twain te vertolken. Gelukkig draag ik geen bril, want anders had ik direct door kunnen lopen naar de opticien voor een nieuwe. Kortom: pijn in de buik van het lachen.

Het was al met al een ontzettend gezellige avond. Alle aanwezige dames waren het er wel over eens dat we dit absoluut vaker moeten doen. En dat gaan we dus ook doen.  Mocht je er deze keer niet bij zijn geweest, maar wil je de volgende keer wel mee? Laat het weten via info@despartasupporter.nl!

Tot de volgende wedstrijd! (en tot de volgende damesavond)

De Spartafiel

De Spartafiel. De Spartafiel houdt niet van Sparta, maar ademt en eet Sparta. Sinds enige tijd leef ik samen met een onvervalste Spartafiel. Eigenlijk ben ik op zoek naar lotgenotencontact.

Het leven met de Spartafiel kenmerkt zich door een aantal aspecten. Zo is er de planning van niet-Spartaanse activiteiten in het weekend. Zoals alle lezers zullen begrijpen is er altijd 1 avond/middag die afvalt bij het afspreken met familie en vrienden of bij bijvoorbeeld het bezoeken van een leuke film, leuk festival of concert.

Kortom: ben je jarig op een wedstrijddag? Sorry mensen. Wij komen dit jaar niet. Misschien volgend jaar. Mits het competitieprogramma het toelaat. Komen The Rolling Stones voor (wederom) het allerlaatste concert naar Nederland en spelen ze op vrijdagavond om 20 uur? Jammer Mick Jagger. Wij moeten even overslaan, want Sparta speelt die avond. Als je met ons wil afspreken buiten “Het Kasteel” moeten we een reservering maken voor over 5 maanden. Inmiddels ben ik zover dat ik gewoon mensen uitnodig voor een wedstrijd van Sparta. Dan zie ik ze nog eens. Gelukkig bevinden veel van onze vrienden zich ook binnen Spartaanse gelederen, want anders werd het wel heel karig met onze sociale kring.

Dan wil je ook af en toe nog eens met vakantie. En dan bedoel ik langer dan twee dagen. Als je al geen afspraak kunt maken voor een verjaardag moet je je eens proberen voor te stellen hoe dit in zijn werk gaat. Competitieprogramma ernaast en zoeken maar. Het liefst natuurlijk tijdens zomer- of winterstop, maar ik trek de grens bij met opzet meer betalen voor een vakantie omdat het in het hoogseizoen is. Daarbij ben ik niet een enorme zonaanbidder, dus ik ga liever wanneer de temperatuur van de koperen ploert alweer wat is afgenomen. Compromis zoeken dus. Als er dan al een wedstrijd gemist wordt, dan het liefst geen uitwedstrijd. Probeer dat maar eens uit te leggen aan de mensen van het reisbureau.

“Goedemorgen mevrouw. Wij willen heel graag op vakantie. Sterker nog: we moeten er echt even tussenuit. Nee mevrouw, dan kunnen we niet vertrekken. Nee sorry, dan ook niet. Ik zal u de planning van Sparta en de rest van het Nederlands voetbal doorsturen en dan bel ik u even terug om met u door te nemen welke periode ons het beste uitkomt.” Het reisbureaumeisje met open mond achterlatend. We zijn er dit jaar heel goed uitgekomen. We hebben slechts één wedstrijd gemist! En nu we toch zo lekker bezig waren hebben we het vakantieprobleem voor volgend jaar ook maar gelijk getackeld.

Gelukkig snap ik wel waar de Spartafiel vandaan komt, want ik moet er toch niet aan denken dat ik deze concessies zou moeten doen voor een hobby waar ik zelf niets mee heb. Shit. Hij houdt ook nog van wielrennen .. HELP!

Voetbal is een mannensport

Mijn vader leerde mij op zeer jonge leeftijd het lied dat wij als Spartanen iedere 2 weken vol trots meezingen op het prachtige Kasteel. Toen betekende het nog niets voor me, maar tegenwoordig is dat anders.  

Dit seizoen ben ik aan mijn vierde seizoenkaart begonnen. Ik heb onze mooie club dus nog nooit in de Eredivisie zien spelen. Niet “live” in ieder geval. En toch kom ik iedere wedstrijd met veel plezier naar Het Kasteel. Natuurlijk ga ik er wel eens chagrijnig weg, maar de gang ernaar toe is altijd leuk. De sfeer bij de supporters onderling vind ik fantastisch. Om het cliché maar even te bevestigen: één grote familie. Inclusief alle ups en downs. Samen juichen, samen huilen. En vooral dat laatste doen we helaas regelmatig.

Veel van mijn vriendinnen snappen het niet. Voetbal is iets dat ze verplicht mee moeten kijken met manlief. Tijdens Studio Sport zitten ze met hun neus in de Flair of de Cosmopolitan. En ik moet toegeven dat ik vroeger thuis ook niet altijd blij was met de vele uren voetbal die mijn moeder en ik mee mochten kijken met mijn vader. Zaten wij ons voor te bereiden op de welbekende “woensdagavond: waargebeurde verhalen” jankfilm op RTL4, maar nee, het werd gewoon de zoveelste wedstrijd van die week. Wat heb ik dat voetballen vervloekt. En nu zit ik zelf vrijwel iedere week op de tribune. Uit en thuis.

Al vanaf de eerste wedstrijd die ik als seizoenkaarthouder bezocht sta ik in de gracht. Het is gezellig in de gracht met alle “grachtbewoners”. Met al die gezelligheid is het vaak lastig de wedstrijd te volgen. Maar laten we eerlijk zijn:  soms is dat maar beter ook. Natuurlijk zijn we fanatiek. Geloof me. Er staan er een paar tussen die je trommelvliezen kapot kunnen schreeuwen en dit ook niet nalaten. Alleen we zijn ook heel fanatiek in o.a. bier drinken en onzin uitkramen. En ik geef het maar toe, ik houd daar enorm van. Dat ik simpelweg even niet hoef te converseren over allerhande werkgerelateerde, semi-intelligente dingen. Gewoon bier drinken, slap ouwehoeren en “kut scheids” roepen. Veel beter kun je het weekend niet beginnen al zeg ik het zelf. 

Na de wedstrijd natuurlijk nog even een drankje in ons supportershome. Geweldig hok vind ik dat. Zeker na de verbouwing vorig seizoen. En sinds kort zelfs een miniterras! Lekker dat je met gelijkgestemde lui nog even flink kunt mopperen op wie er die wedstrijd volgens ons verziekt heeft. Spelers, trainer, scheidsrechter, gras, alles komt voorbij. Liever vieren we  uiteraard dat we de tegenstander hebben opgevreten, uitgekauwd en uitgespuugd. Ik kan me de laatste keer dat we dat deden momenteel overigens lastig herinneren, maar we gaan het hopelijk nog meemaken de komende tijd.

Ik moet steeds weer denken aan mijn vader die me de Spartamarsch leerde meezingen als klein meisje.  “Bij neerlaag of victorie, bij voor- of tegenspoed”.  Tot de volgende wedstrijd!