Het Rood-Witte vrouwendiner

Sparta is van oudsher een zogenaamde herenclub. We ondervinden hiervan nog jaarlijks de “gevolgen”. Zo is er elk jaar het Rood-Witte mannendiner, en organiseert onze supportersvereniging sinds enkele jaren de exclusieve Heerenavond (let wel: met dubbel “E”) Alles leuk en wel lieve mannen, maar we leven natuurlijk niet meer in de prehistorie. Ik zeg: welkom in 2014. Sparta is net zo goed een damesclub! Zonder direct als “Dolle Mina” te willen klinken (ik beloof plechtig dat ik mijn bh niet zal verbranden) vind ik dat er best wat meer aandacht geschonken mag worden aan de vrouwen die onze mooie club een warm hart toedragen.

Afgelopen december was het dus tijd voor een damesavond! Terwijl de mannen zich vermaakten in het supportershome zaten wij met 13 Spartaanse kanjers te dineren bij “de Jonkheer” te Rotterdam. Heerlijk gegeten, veel Spartaanse verhalen uitgewisseld en na de nodige wijntjes hebben we met zijn allen nog de Sparta Marsch ten gehore gebracht. Dat kan uiteraard gewoon als blijkt dat de eigenaar ook Spartaan is.

Na het geslaagde diner, en onze stemmen waren nu toch opgewarmd, zijn we naar de dichtstbijzijnde karaokebar gegaan. Jazeker, U leest het goed. Ka-ra-o-ke-bar. Bij binnenkomst werd direct duidelijk dat de jaren 80 in dit kleine stukje Rotterdam nog lang niet voorbij zijn. Alsof we in een tijdmachine gestapt waren. Mannen in mouwloze hemdjes, vrouwen met wokkels (elastiekje met kronkelige stof) om over de inrichting van de bar nog maar te zwijgen. De eigenaar, een man van middelbare leeftijd die eigenlijk een carrière als zanger ambieerde, maar toen dat niet lukte maar een karaokebar begonnen is, zong alsof zijn leven er vanaf hing. We moesten allemaal even bijkomen van deze overdonderende eerste indruk.

Na een drankje, of eigenlijk slechts 1 slok van wat door moest gaan voor wijn, vroeg ik de bardame hoe “het” werkt. We wilden natuurlijk wel een liedje zingen. De look-a-like van Nel Veerkamp wierp me een blocnote toe en zei op strenge toon: “Liedje en je naam hier opschrijven.” Zoveel vriendelijkheid. Het voelde als een warme deken. Enfin, het belette ons niet om ons eerste verzoek in te dienen en een paar minuten later stonden we uit volle borst te zingen. Wat voor ons een hilarische ervaring was, bleek voor andere aanwezigen pure ernst. Bloedserieus werden er pogingen ondernomen om Volumia, Anouk en Shania Twain te vertolken. Gelukkig draag ik geen bril, want anders had ik direct door kunnen lopen naar de opticien voor een nieuwe. Kortom: pijn in de buik van het lachen.

Het was al met al een ontzettend gezellige avond. Alle aanwezige dames waren het er wel over eens dat we dit absoluut vaker moeten doen. En dat gaan we dus ook doen.  Mocht je er deze keer niet bij zijn geweest, maar wil je de volgende keer wel mee? Laat het weten via info@despartasupporter.nl!

Tot de volgende wedstrijd! (en tot de volgende damesavond)