Voetbal is een mannensport

Mijn vader leerde mij op zeer jonge leeftijd het lied dat wij als Spartanen iedere 2 weken vol trots meezingen op het prachtige Kasteel. Toen betekende het nog niets voor me, maar tegenwoordig is dat anders.  

Dit seizoen ben ik aan mijn vierde seizoenkaart begonnen. Ik heb onze mooie club dus nog nooit in de Eredivisie zien spelen. Niet “live” in ieder geval. En toch kom ik iedere wedstrijd met veel plezier naar Het Kasteel. Natuurlijk ga ik er wel eens chagrijnig weg, maar de gang ernaar toe is altijd leuk. De sfeer bij de supporters onderling vind ik fantastisch. Om het cliché maar even te bevestigen: één grote familie. Inclusief alle ups en downs. Samen juichen, samen huilen. En vooral dat laatste doen we helaas regelmatig.

Veel van mijn vriendinnen snappen het niet. Voetbal is iets dat ze verplicht mee moeten kijken met manlief. Tijdens Studio Sport zitten ze met hun neus in de Flair of de Cosmopolitan. En ik moet toegeven dat ik vroeger thuis ook niet altijd blij was met de vele uren voetbal die mijn moeder en ik mee mochten kijken met mijn vader. Zaten wij ons voor te bereiden op de welbekende “woensdagavond: waargebeurde verhalen” jankfilm op RTL4, maar nee, het werd gewoon de zoveelste wedstrijd van die week. Wat heb ik dat voetballen vervloekt. En nu zit ik zelf vrijwel iedere week op de tribune. Uit en thuis.

Al vanaf de eerste wedstrijd die ik als seizoenkaarthouder bezocht sta ik in de gracht. Het is gezellig in de gracht met alle “grachtbewoners”. Met al die gezelligheid is het vaak lastig de wedstrijd te volgen. Maar laten we eerlijk zijn:  soms is dat maar beter ook. Natuurlijk zijn we fanatiek. Geloof me. Er staan er een paar tussen die je trommelvliezen kapot kunnen schreeuwen en dit ook niet nalaten. Alleen we zijn ook heel fanatiek in o.a. bier drinken en onzin uitkramen. En ik geef het maar toe, ik houd daar enorm van. Dat ik simpelweg even niet hoef te converseren over allerhande werkgerelateerde, semi-intelligente dingen. Gewoon bier drinken, slap ouwehoeren en “kut scheids” roepen. Veel beter kun je het weekend niet beginnen al zeg ik het zelf. 

Na de wedstrijd natuurlijk nog even een drankje in ons supportershome. Geweldig hok vind ik dat. Zeker na de verbouwing vorig seizoen. En sinds kort zelfs een miniterras! Lekker dat je met gelijkgestemde lui nog even flink kunt mopperen op wie er die wedstrijd volgens ons verziekt heeft. Spelers, trainer, scheidsrechter, gras, alles komt voorbij. Liever vieren we  uiteraard dat we de tegenstander hebben opgevreten, uitgekauwd en uitgespuugd. Ik kan me de laatste keer dat we dat deden momenteel overigens lastig herinneren, maar we gaan het hopelijk nog meemaken de komende tijd.

Ik moet steeds weer denken aan mijn vader die me de Spartamarsch leerde meezingen als klein meisje.  “Bij neerlaag of victorie, bij voor- of tegenspoed”.  Tot de volgende wedstrijd!